Από χαμόγελο σε χαμόγελο μερικά χέρια δρόμο μονάχα

Από χαμόγελο σε χαμόγελο μερικά χέρια δρόμο μονάχα

Όλα ξεκίνησαν από ένα τηλεφώνημα και ένα μήνυμα στο facebook: “Με πήρε η μάνα τηλέφωνο από την Κόρινθο. Να της βρω φορτηγό και ανθρώπους να πάμε να μαζέψουμε 50 κλούβες πορτοκάλια και να τα πάμε να τα διανείμουμε στους πρόσφυγες στον Πειραιά.” Μέσα σε λίγες ώρες είχαν βρεθεί τα χέρια που θα μάζευαν τα πορτοκάλια, ένας φίλος βρήκε πώς θα συσκευαστούν, αμέσως αγόρασε τα σακιά και πρότεινε σε μια ψηφιακή πλατφόρμα μεταφορών (την JoinCargo) να βοηθήσει.

Η Join Cargo βρήκε τον αλληλέγγυο οδηγό που ήρθε από την Αθήνα, φόρτωσε το φορτηγό του και πήγε τα πορτοκάλια στον Πειραιά. Την Πέμπτη 3 Μαρτίου 12 άνθρωποι συνεργαστήκαμε για να μαζευτεί, να συσκευαστεί, να μεταφερθεί, να δοθεί και να διανεμηθεί ένας τόνος πορτοκάλια.

Την Κόρινθο και τον Πειραιά τους ένωσαν μερικά χέρια και η θέληση για αλληλεγγύη.

Στις δύο άκρες χαμόγελα. Η αγροτική επαρχία μπορεί να βοηθήσει τους ξεριζωμένους πρόσφυγες. Ακόμη και με την παραγωγή που μένει αδιάθετη. Αρκεί η θέληση να γίνει πράξη. Η αλληλεγγύη έχει πρόσωπο και χέρια. Πρόσωπο γιατί ως μονάδες εκκινούμε και μονάδες συναντάμε, χέρια γιατί η αλληλεγγύη είναι αλυσίδα, συνεργασία, πράξη, συνεννόηση.

Ο Δίας

Τις τελευταίες μέρες ο Δίας μονάχα κοιτούσε. Ή άκουγε. Ή προσπαθούσε να δει και να ακούσει. Είχε σταματήσει να τρώει. Δεν σηκωνόταν, δεν περπατούσε. Μόνο στεκόταν ξαπλωμένος έξω από το σπίτι του. Οι άνθρωποι του σπιτιού μάλλον ένοχα κινούνταν μπροστά του, ένιωθαν το βλέμμα του να τους αγκιστρώνει στο αναπόφευκτο φευγιό του. Ήταν πια 14 χρόνων. Ένα λυκόσκυλο που έζησε μέχρι τα βαθιά του γεράματα θα μπορούσες να πεις. Και έσβησε χθες το πρωί.

Ήρθε στο πατρικό σπίτι αρχές του 2002. Όταν παντρευτήκαμε ο Δίας ήταν κουταβάκι, το δέσαμε αναγκαστικά στο πίσω μέρος του σπιτιού, το μπροστινό θα υποδεχόταν τους πολυάριθμους καλεσμένους μας. Ένας από αυτούς, ο πεθερός μου ο Γιώργος, τον πλησίαζε όλο το βράδυ, έπαιζε μαζί του, του μιλούσε, δεν το πολυχώνευε αυτό το δέσιμο και τον αποκλεισμό από τη γιορτή. Ύστερα από δυο χρόνια, τον Ιούνιο του 2004, κάναμε το πρώτο μας παιδί. Ο Δίας και ο Κωνσταντίνος γίναν φίλοι. Τα καλοκαίρια στην Κόρινθο ήταν για τον Κωστή ο παππούς, η θάλασσα, η γιαγιά και ο Δίας. Έτρεχαν μαζί, έκαναν κωλοτούμπες στο χορτάρι, κυνηγούσαν τη μπάλα, κρύβονταν, μιλούσαν (ο Κωστής με τη γλώσσα και ο Δίας με τα μάτια του). Τις πρώτες μέρες του καλοκαιριού και των διακοπών ο Δίας μας έφερνε στην αυλή σκοτωμένους αστρίτες και κωλοσαφράδες, αποδεικνύοντας πως ήξερε να προστατεύει το παιδί.

Τα χρόνια πέρασαν, το παιδί μεγάλωσε, γεννήθηκε και η μικρή, έμαθε κι εκείνη να ζει μαζί του, να παίζει με το γέρο, να του μιλάει. Για εκείνη τα καλοκαίρια στην Κόρινθο γίναν η γιαγιά, η θάλασσα, ο παππούς και ο Δίας. Τα Χριστούγεννα τον είδαμε όλοι τελευταία φορά. Η μάνα μας είπε πως δεν του μένει πολλή ζωή μέσα του. Ένας νέος σκύλος είχε εν τω μεταξύ μπει στην οικογένεια, ο Μόρτης. Αλητάκος και στα ντουζένια του. Ο Γιώργος, ο πεθερός μου, είχε αποχαιρετήσει το γέρο φεύγοντας τα Χριστούγεννα. Ένας διπλός αποχαιρετισμός, αφού κι εκείνος πέθανε πριν 10 μέρες. Πριν δέκα μέρες είπαμε στον Κωστή πως πέθανε ο παππούς. Χθες του είπαμε πως πέθανε και ο Δίας